Tam tam tam- bęben mam:)

          Przyroda nie lubi pustki. A taka mi się zrobiła, gdy AWRO  zamknęłam, kryminały wszystkie przeczytałam, popołudniami czasami robić nic nie musiałam.
          Ja też nie lubię pustki. Wprawdzie lubię i umiem się lenić, umiem się nudzić. Ale do czasu...
Popołudnia często WOKÓŁSZYJNIKI kręcę, to moje hobby. Kręcę je tak długo, aż dłonie nie wytrzymują. I tak do następnego razu.
          Teraz dłonie dostaną kolejny wycisk.

          Niedziela rano. Piękna zima mnie wita za oknem, taka cisza przyjemna się zrobiła, jak na miasto aż niemożliwa...
          Oglądam świat w cieple pokoju, a myśli mi uciekają- doczekać się nie mogę, już, już bym chciała tam być, zobaczyć, dotknąć, zagrać.

          I pojechałam. Rzut beretem od domu mieszka Grzegorz (BĘBNY GRZEGORZA), który zna się na tych rzeczach i przywiozłam wypieszczone przez niego od początku do końca (tak właściwie dla mnie) to cudo- ciężkie, nowiusienieńkie DJEMBE!!!

           Nie będzie to stoliczek do kawy ani gadżet do postawienia w kącie pokoju. Ja będę na nim grać!

          Ja już na nim gram! Ależ on ma dźwięk!!! Przechodzi przez dłonie, rozchodzi się po ciele i wprawia w trans..., aż się gubię w rytmach, zielona na razie z nich jestem, uczyć mi się więc teraz przyszło, a sąsiadom współczuję, trochę przez jakiś czas pocierpią:). 

          Dobrze, że na siłownię wróciłam, uda trza ćwiczyć w trzymaniu, no i ręce w graniu (o graniu na bębnach pisałam TU)

Chwalę się więc nim, specjalnie mini sesyjkę zrobiwszy, ukazuję tu wam mnie i go: